Ek het gesterf op ʼn Sondagaand.
Dit was die grootste fees. Ek het klomp kerse gekoop en die vloer van my woonstel vol kersfeesliggies laat lê. Ek het my vriende en familie genooi vir die geleentheid.
Uit die aard van die saak sou dit ʼn warm, jammer, warmer, warmstesteste nag wees. Daar was boggerôl wind, maar ons het die deure wyd oop geskuif. André het ʼn vuur op die balkonstoep laat brand, waarop sy pa (wat ook genooi was) skaapvleis aan die gode geoffer het. My ouers was laat. Hulle het die kamer ingekom met al die liefde en bravade van ʼn Du Toit gesin. My broer het sy sonbrille binne die vertrek nog aangehad, tot hy almal klaar gegroet het. Daar was ook ʼn engel teenwoordig. Sy het met haar donkerblonde hare en blou rok al die koeldrank in wyn verander. Ons was dronk al voor ons begin drink het.
‘Vanaand sterf ek!’ was my blye heet oor die geraas, met die groot glas aanmaaklemoensapwyn in my hand. Almal het saam gejuig.
Chris en Albert was die laaste om die kamer vol lig en sang te betree. Almal het eers stil geword om hul aankoms te verkondig. Chris het ʼn regte bottel wyn in sy hand gehad. Albert het twee emmers vol yskoue melk by hom gedra. ‘Vanaand is die aand!’ het een van hulle gesê soos almal mekaar omhels get.
Vanaand was die aand.
Die engel het langs my stoel kom sit op die grond, en saam met my jongste broer gepraat. Ek het haar hand gegryp en gevra of die aand nie maar net ʼn bietjie langer kon wees nie. Vinnig het sy verdwyn om met die Here te gaan praat. Toe sy terug kom was haar antwoord sag, ʼn soen met die nasmaak van ʼn ‘Ja’ op my wang.
So toe maak ons nog bottels oop. Chris se oë was waterig en dronk. My pa se stem was praterig en jonk. My hart geblits, ʼn laterige vonk. Die aand was amper klaar.
Die musiek het harder geword. Almal in die kamer het opgestaan vir die eind-gebed.
My oë het vir ʼn laaste keer toegemaak.
Nou is ek wakker hier, hier in die hiernamaals.
No comments:
Post a Comment